Ik zag van bovenaf een soort van spoorwegnet, maar het was niet echt een spoorwegnet. Het was ook geen autosnelweg; het zat er een beetje tussenin…. Lijnen door een landschap.
Lijnen, routes die een soort van stations met elkaar verbinden. Van waaruit je naar een geheel andere laag kan zakken, terug instappen of via een ander vervoersmiddel verder gaan. Je kon kiezen welke route je wilde nemen, maar toch ook weer niet. Het kiezen, dat doe je onbewust. Je weet vaak niet eens dat je een keus maakt, omdat je mee gaat in een patroon. Meegaan, door meegaand te zijn maak je dus ook een keuze!
De routes lopen langs een soort van stations, waar je kan uitstappen. En als je dan uitstapt omdat je gekozen hebt niet meer door te willen gaan op je reis in het leven, dan breek je samen met jouw helpers je fysieke lichaam af en sterft je lichaam en dan word je weer opnieuw geboren als je daarvoor kiest. En terwijl ik dat zie besef ik, dat het beeld van reïncarnatie ook maar een idee is, dat niet voor iedereen ‘waar’ hoeft te zijn. Zelf heb ik al heel lang twijfels over de vorm van dit idee, maar dit is een ander onderwerp.
Maar je kunt er ook voor kiezen om niet uit te stappen en verder te reizen naar een volgend of een geheel ander station. En ik zie dat ik denk: ik stap nog niet uit! En net toen ik dat besloten had riep iemand: nee, je hoeft niet uit te stappen, je kunt erdoor heen zakken, door de pijn, door je ellende, door wat er ook gebeurt heen, en dan kan je doorreizen! Laat je er gewoon doorheen zakken. En weer iemand anders herinnerde mij eraan dat je er ook doorheen kan zakken dieper en dieper totdat je op een geheel ander perron uitkomt. Zoals in een groot huis met meerdere etages. En ik zie dat een gemaakte keus kan leiden tot meerdere andere keuzes. En even later zag ik, dat ik vaker voor de keus heb gestaan om uit te stappen maar het niet heb gedaan. Ik voelde de keus wel maar nooit zo bewust als nu.
En ik besef dat wat hierboven staat – hoewel ik het in mijn werkelijkheid toch echt zag – ook maar een idee is, een beleving, aangewakkerd door een gebeurtenis, die in mijn leven plaatsvindt. Zou dit beeld, deze film waarnaar ik nu kijk ook ontstaan zijn als deze gebeurtenis met alles eromheen niet had plaats gevonden?
Ik weet dat het niet zo is en dat ik me dan zeer waarschijnlijk in een heel andere werkelijkheid zou bevinden. Alsof iemand aan de wissels op het spoor draait…….klik : o jij maakt nu onbewust deze keus, dan word je nu die kant op gestuurd. En of de keus wel of niet bewust gemaakt wordt maakt niet uit; je hebt immers gekozen. Zelfs wanneer je niet kiest maak je een keus.
Ik besefte dat de beslissing om wel of niet uit te stappen onbewust ook getriggerd wordt door het collectief, door wat je omgeving ‘normaal’ vindt. Alsof het de bedoeling is dat je een bepaalde richting kiest. Zoals een onderstroom in de zee. En ik zie dat wanneer iemand het gelooft, wanneer iemand denkt dat het niet te kunnen redden, wanneer iemand gelooft dat het lichaam te zwak is om te overleven, dan kiest die persoon, zonder bewust te weten dat er een keus gemaakt wordt, om uit te stappen. Dan wordt er een keus gemaakt zonder bewust te weten dat er onbewust een keus gemaakt wordt. En die keus kan enorme invloed hebben op de wereld waarin hij leeft; deze kan door één keus helemaal veranderen. En ik zie dat het niet uitmaakt welke keus je maakt omdat het om de ervaring gaat!
Dus kan er geen goede of slechte keus gemaakt worden, iedere keus leidt immers tot een ervaring.
En ik zie dat je ook om een andere reden kan uitstappen; dat je een andere realiteit kan activeren, zonder er bewust weet van te hebben: de realiteit van emoties. Want als je niet meer weet waar je het zoeken moet door pijn of verdriet is het fijn om bijval en aandacht te krijgen van anderen. Op deze golf van meeleven en meelijden, die voor je neus wordt uitgerold, is het goed toeven, omdat een deel van deze wereld waarin we leven hierop drijft. De andere kant van deze golf houdt in dat je jezelf ook snel neerlegt bij de situatie, omdat deze golf je niet alleen helpt, maar ook ‘prettig’ voelt. We hebben immers allemaal contact met en liefde en aandacht van anderen nodig. Belangrijk hierbij is het feit dat je onderscheid maakt in welke aandacht van welke persoon jou ontkracht en welke aandacht van welke persoon kracht geeft. En of jij jouw eigen keuzes kan nemen en deze gerespecteerd worden.
Steeds opnieuw kiezen of je emoties wel of niet naar boven wil laten komen is een lastig proces. Je weet immers niet of en wanneer je emoties weg duwt, onderdrukt.
Maar zelf aan het roer blijven staan, voor zover dit mogelijk is, voelt voor mij toch krachtiger. Niet meer bewust kunnen kiezen voelt voor mij als ontkrachten van jezelf.
En ik vraag me af hoe ik hier gekomen ben en waarom ik zie wat ik zie. Ergens moet ik de keus hebben gemaakt om dit pad te willen lopen. En ik vraag me af waar en waarom en kom, zoals zo vaak uit op de vraag: ‘wat doe ik hier eigenlijk en waar kom ik vandaan?’
En ik zie dat er iets in mij is dat mij drijft om steeds weer opnieuw het proces te volgen dat voor mijn neus ligt en dan stap voor stap vooruit te gaan. En dat mijn uitdaging is om tijdens het vooruit gaan, steeds opnieuw, de mogelijkheid open te houden om opnieuw te kiezen. Je hoeft niet voor altijd achter een gemaakte keus te blijven staan. Zodra deze niet meer goed voelt mag je opnieuw kiezen.
Steeds kiezen voor wat kracht geeft en niet voor wat ‘ontkracht‘ geeft flow, geeft energie.
En ik realiseer me dat alles wat hier staat ook maar een idee is, een concept, ontsprongen in mijn bewustzijn aangetrokken door de staat en het denken waarin ik me bevind en helemaal niet waar hoeft te zijn.
Recente reacties