Op het moment dat het zogenaamde 2e spoor dood liep voor mij stortte mijn wereld in. Mensen om mij heen hadden hier een eigen mening erover. Mede omdat ik al lange tijd 2 ‘banen’ had. Je kijkt immers altijd met je eigen ogen naar een situatie.
Voor mij stortte in elk geval – in mij – iets in. En het hielp niet dat mijn fysiotherapeute heel nuchter zei dat het moment dat ik niet meer bij mijn werkgever werkzaam zou zijn toch zou komen; dat het nu alleen een paar jaar eerder kwam.
De wetenschap dat er enorm veel veranderd is m.b.t. thuiswerken en dat de situatie op kantoor ook veranderd was bracht ook geen verlichting. Het feit dat ik me realiseerde dat ik echt niet in staat was die werkzaamheden uit te voeren hielp al helemaal niet.
Ik werd daar gewoon heel bruut afgesneden van een stuk leven; mijn leven. In mijn hoofd ging dat een eigen leven leiden. Ik voelde me gestraft, omdat ik ‘ziek’ was geworden. Iets was dus niet in balans geweest, anders had het immers niet kunnen gebeuren? Ziekte ontstaat door een onbalans ergens…….
Maar goed ik kan nu eenmaal niet geloven dat iets zomaar gebeurt, ik ben altijd op zoek naar een reden. Een stukje inzicht kwam toen ik luisterde naar een podcast van Krishnamurti. Ik heb nog gezocht of ik het kan terugvinden maar dit is me niet gelukt. Is ook niet meer belangrijk. Dat is ook zo iets, zo gaat dat soms. Het kan zelfs zo zijn dat hij het niet op die manier gezegd heeft als dat ik het gehoord heb. Soms zorgt je ziel of hoger zelf of wat dan ook ervoor dat je exact dát hoort wat je moet horen. Om weer verder te kunnen gaan op je pad.
Ik zag mezelf opeens heel duidelijk lopen op kantoor; een team inlopen, even praten met collega’s. Ik zag van afstand als in een film wat ik daar allemaal deed. Hoe ik ‘ s morgens daar de lift in sprong. Hoe ik van binnen blij was. Gewoon blij was. En toen besefte ik dat mijn baan een deel van mijn identiteit bepaalde. Ik was goed in mijn werk dus ik voelde me daar sterk. Maakte weliswaar niet deel uit van een team, maar voelde me wel heel erg op mijn gemak op mijn plekje (tussen mijn collega’s) dat ik in de jaren had verworven. Ik voelde me daar echt thuis.
Ik was gehecht aan dat stuk leven. Aan mijn baan. Ik was daar wat waard. Dat wat ik deed had waarde. Niet alleen het werk dat uit mijn handen kwam. Ook de gesprekken met collega’s. Het bepaalde een stuk zekerheid in mijn leven. Structuur. Ik wist precies wat ik moest doen en waar ik me aan te houden had.
Toen mijn vriendin belde om te vragen naar het 2e spoor antwoordde ze: ja dat is heftig, echt shit, maar dat betekent niet dat je bent afgekeurd voor het leven…….. Zij zei het, maar ik voelde dat andere in dat moment; ik zat gewoon in een crisis.
Meestal maak je een sprong in bewustzijn na een crisis. Tenminste wanneer je deze op de juiste waarde schat en kunt zien waarom het gebeurt en wat het je brengt. En als dat niet lukt dan heb je verdriet, dan gooi je het buiten jezelf, maak je ruzie met iemand, zodat de energie via het conflict met de ander uit elkaar knalt en naar de aarde kan…… uit je lichaam. Zo doen wij dat.
Ik kon het daar niet op de juiste waarde schatten en kon niet anders dan mezelf in de crisis laten zakken. Ik werd er zwaarder door.
Recente reacties