Door Covid werd ik genoodzaakt een omslag maken in mijn leven; iets wat ieder mens wel 1 of 2 keer meemaakt in zijn leven, maar wanneer je er middenin zit zie je dat niet. Als iets dergelijks je overkomt moet je eerst verwerken. Wat gewoon betekent dat je moet laten doordringen dat het zo is.
Ik zag dat in de ogen van de fysio- en ergotherapeut. Je beseft wel dat je niet verder dan een paar meter kan lopen, maar in je hoofd denk je dat je lichaam nog steeds flexibel is. Alles wat ik over mezelf dacht ging ‘op de schop’. In het NU was ik helder in mijn hoofd, maar dat was het dan ook. Ik kon niets onthouden en daardoor leek het of mijn hoofd leeg was. Ik zag wat er gebeurde en vond het erg dat ik niets kon, maar besefte ook dat er een kracht in mij is die mij beschermt, waardoor ik een situatie kan aanvaarden. En ook een drijfveer die ervoor zorgt dat ik gewoon stap voor stap doorga en steeds zoek naar wat ik wel kan.
‘Mens, Ken U Zelve!’
Ik weet niet waar ik dit vandaan heb, maar het is een zin die in mij – op de achtergrond van mijn gedachten – resoneert. Altijd. Niet nadrukkelijk maar meer zoals een deuntje dat in je hoofd zit tot je beseft dat het er is. Net zoals de spreuk die op het bordje stond dat op de schouw hing bij mijn oma: God is Liefde. En die ontdekking, die spreuk die in mij resoneert bracht iets in mij naar boven dat diep in mij begaven lag: dat het maar om twee dingen gaat in het leven: jezelf kennen en van jou houden. Want dan aanvaard je wie je bent. Dat is wat voor mij bedoeld wordt met ‘God is Liefde’’;
Ik ben in mijn praktijk gericht op stress release en werk het liefst met trauma’s, omdat inzicht in trauma (of gebeurtenis) kan leiden tot opluchting en verlichting, letterlijk en figuurlijk. Er gaat een lampje branden en men voelt zich dan een paar kg lichter. En soms verdwijnt ook de lichamelijke klacht waarmee men kwam. Trauma’s kunnen verborgen zijn in je onderbewustzijn en hebben, zolang ze niet zijn doorzien, invloed op je denken en je dagdagelijks functioneren. In feite zou je kunnen zeggen dat je nooit vrij bent in je denken als je deze niet hebt ‘Gezien’ met een hoofdletter. Want dan heb je niet alleen gezien dat deze gebeurtenis jou belemmert maar ook wat het jou gebracht heeft. Je hebt dan het licht erin gezien.
ik hoor vaak dat wij op deze aarde zijn om te groeien. Eigenlijk heb ik dat zo vaak gehoord dat ik het niet eens meer kan horen. Dus ziek zijn, een ongeluk krijgen……. Alles om te kunnen groeien? Voor mij klopt dat niet. Ik kan niet uitleggen waarom maar voor mijn gevoel klopt da voor geen meter. En aan de andere kant wordt gezegd dat we lichtwezens zijn, dat we Goddelijk zijn, dat we scheppende wezens zijn en alles kunnen scheppen wat we willen. Het veroorzaakt kortsluiting in mijn hoofd.
Voor mij functioneert het anders. Ik ben ervan overtuigd dat wij krachtige scheppende wezens zijn en dat de grondtoon van het menszijn liefde is, maar dat we het zijn vergeten. We denken dat alles buiten ons gebeurt. Door trauma of afleiding in de buitenwereld, door onze zintuigen. Door alles wat ons wordt voorgespiegeld op de tv of op Internet. Neem nu Covid; of je er wel of niet in gelooft, het heeft ervoor gezorgd dat wij onze ouderen gingen isoleren uit bescherming. Dat is prima, maar wij gingen zo ver dat we voorbij ons gevoel van menselijkheid gingen. We gaven de ouderen geen keus, omdat wij dachten het beter te weten. Ik was het met veel maatregelen niet mee eens, omdat ik vind dat mensen zelf een keus moeten kunnen maken. Er ontstond een soort van opgelegde moraliteit die ervoor zorgde dat je oké bent als je je aan de regels houdt, ook al gaan die tegen je eigen geweten in. En dat je in elk geval niet voor jezelf moet gaan denken, maar helemaal oké bent als je denkt zoals de meerderheid denkt.
Mijn oma zei, als ze verkouden was, tegen ons: mij niet zoenen, want ik ben verkouden. Maar ze vroeg mij ook regelmatig: kan je voor mij naar de markt, want ik kan nu niet naar buiten, ‘het weer is te slecht’. Zij volgde gewoon haar gevoel, wist wat haar lichaam aankon en zorgde op die manier voor zichzelf. En wanneer wij zelf verkouden waren, bezochten we haar niet. Niet omdat het niet mocht maar omdat ik mijn eigen gevoel volgde.
Een paar jaar voordat zij overleed werd zij deel van een ongeluk. De auto was betrokken bij een inhaalmanoeuvre en mijn oma zat op de achterbank van de auto. Door de klap is zo door het achterraam van de auto naar buiten gevlogen en in de middenberm van de autobaan terecht gekomen. Toen ik haar daarna in het ziekenhuis bezocht lag ze gezond en wel in bed. Ik vroeg haar: oma wat doe je? En ze antwoordde: Oet (zo noemde ze mij) ik weet het niet; Petrus wil mij nog niet binnenlaten. Ze had geen noemenswaardige verwondingen, een enkel schrammetje. Een paar jaar later werd ik gebeld op mijn werk dat mijn oma was gevallen en een breuk in haar heup had. Er was niets ernstigs gebeurd; ze was eenvoudigweg naast de stoel gaan zitten en had zich zo bezeerd. Ik wist direct dat dit de breuk met de aarde was en dat zij zou overlijden. Ze werd nog geopereerd, kreeg longontsteking en is toen inderdaad na een kort ziekbed overleden.
Dit soort gebeurtenissen gebeuren volgens mij zodat wij inzicht krijgen in het leven; dat er meer is tussen hemel en aarde. Voor mijn oma was het zo dat haar leven heel duidelijk een kop en een staart had. Mijn oma was een gelovig mens met een rotsvast vertrouwen in God en ik kon door de gespreken die ik met haar had altijd duidelijk voelen, dat zij bereid was te sterven als het haar tijd was. Zij wist niet alleen dat het leven ‘tijdig’ was, zij leefde dat ook.
En ik was het vergeten. Ik was niet vergeten dat het leven op aarde tijdig is, maar leefde het niet. Ik leefde alsof ik nog 300 jaar de tijd heb om stil te staan bij al het mooie dat er – naast werken – ook is. En dat is eenvoudigweg niet zo; het leven, ook mijn leven is gebonden aan een bepaalde tijd. En die mag je benutten met de (lichamelijke) mogelijkheden die je hebt.
Ik wist het natuurlijk wel met mijn hoofd maar ik voelde het niet meer in mijn hart. Te veel in beslag genomen door mijn werk en mijn praktijk. Door Covid werd ik ‘letterlijk’ genoodzaakt stil te blijven staan. Het feit dat ik nog steeds niet snel en ‘lang’ kan lopen spreekt voor zich.
Nog veel te ‘zien’ en te ontdekken in mezelf dus…….
Recente reacties