Laatst reageerde ik -na twijfel- op een Facebookpost. Ik wilde niet reageren om niet hetzelfde te doen als waar deze blog over gaat, maar vanwege alle commentaren eronder heb ik toch een soort van ‘tegen’ reactie geplaatst. Meer om te zeggen: het hoeft niet zo te zijn.
De post ging over ‘buiten de lijntjes’ parkeren. Het is mij ook wel gebeurd dat ik niet binnen de lijnen kon parkeren, omdat er al 2 grote auto’s geparkeerd stonden. Wanneer je dan terugkomt op de parkeerplaats zie je dat jij buiten de lijnen staat, terwijl de andere grote auto’s al weg zijn. Dus het maakt mij niet meer uit als ik op een parkeerplaats zie dat iemand buiten de lijnen geparkeerd staat, omdat ik de voorgeschiedenis niet ken. Maar door de post en de commentaren zag ik hoe we allemaal in onze eigen bubbel van oordeel zitten en ook liefst medestanders zoeken die eenzelfde mening hebben als wij. Hetzelfde denken. Het lijkt heerlijk om dan los te gaan en alle frustraties naar buiten te laten stromen.
Ik kijk anders naar de lijntjes. Soms word je door een situatie gedwongen om buiten de kaders te parkeren. Voor mij betekent dit dat ik ergens vast loop in mijn denken of ergens een oordeel over heb en dus mezelf de gelegenheid moet geven om buiten de kaders te denken. Of dat ik mijn eigen gevoelens over iets niet erken. Ik word dan in elk geval alert en probeer zoveel mogelijk te registreren wat in mijn denken afspeelt en probeer te lezen wat mijn ziel mij probeert te vertellen.
En zo is het ook met deze post of met welke gebeurtenis dan ook. Wanneer je door een gebeurtenis wordt beïnvloed of wordt geraakt, ben je even buiten je, dus niet meer in contact met je intuïtie. Je energie ligt dan buiten je. Zodra je hiervan bewust wordt kan je terugkeren naar jezelf.
Ik heb dat wanneer ik naar een film kijk of op mijn telefoon. Dan merk ik niet meer wat er om mij heen gebeurt, dus ben ik niet meer verbonden met mijn omgeving, maar geef ik mijn aandacht en mijn kracht aan dat waar mijn ogen op gericht zijn: de film of telefoon. Dan ben ik niet meer in het Nu en afgeleid. Ik ben een beeld denker. Als ik dit voor me zie dan zie ik zo’n tekenfilm voor me waarin de ogen van het poppetje als het ware lang worden, omdat het figuurtje met haar ogen ergens anders in zit. Zo puilen dan ook mijn oogchakra’s uit en heb ik kracht nodig om dat te herstellen.
En zo gaat het ook met emoties. Vandaar mijn twijfel om iets te zeggen in bovenstaande post. Want waar verbind ik me dan mee? Met welk veld? Als ik iets zeg of doe kan ik altijd een tegenreactie terug krijgen/verwachten. En wat doe ik daar dan mee? Heen en weer reageren is iets opbouwen in je gedachten, jij ik zij hun, en wanneer het me raakt in mijn emoties dan ben ik weg van mezelf en dat geeft oorlog. En dan ben ik – voor even – een deel van mijn kracht kwijt en een deel van mijn energie. Verbinden aan een gedachte of emotie kost altijd kracht of energie. En omdat er vaak een chakra aan verbonden is welke zich daarna moet herstellen kan energieverlies betekenen in je energetisch lichaam zonder dat je er weet van hebt.
En toch zie ik door te zien wat ik doe in de buitenwereld en hoe ik reageer. Wanneer ik met kracht reageer en het gevoel heb te bevriezen of instinctief primitief reageer dan heeft dat vaak te maken met een trauma uit mijn kindertijd. Dan probeer ik te ontdekken waar het is gebeurd zodat ik het daar in het momentum eerst kan helen. Daar is overigens ook altijd een gedeelte van de meditatie die ik geef op gericht. Wanneer trauma in de weg zit, kun je nog wel denken dat je nuchter en realistisch reageert, maar de vraag is of dit zo is. Ik durf het in elk geval niet te zeggen over mezelf.
(Winny zegt dat ‘nuchter’ betekent: zonder eten. Dus zonder energie van buiten = zonder meningen van anderen = leeg, zodat je kunt openstaan voor anderen.)
Laatst werd ik door één klein zinnetje dat iemand tegen mij zei zo geraakt dat ik niet kon slapen en me radeloos voelde. Ik was niet in paniek maar wel radeloos en ook verdrietig.
De volgende dag kon ik bijna niet op mijn benen staan. Mijn bovenbenen en bekken voelden slap en week en ook mijn onderbuik (2e chakra) en hart waren erbij betrokken. Dus energetisch werd er (door dat ene zinnetje) ook opeens van alles door elkaar heen gehusseld. Er wordt altijd gezegd dat een echte emotie twee minuten in je is en dan weg trekt; als ik terug denk dan waren het bij mij, opeengestapeld, heel veel keren dat ik de emotie heb gevoeld. Ik kon gedurende een aantal uren direct terug stappen in de momenten dat ik me als kind radeloos heb gevoeld. Het heeft moeten uit-sudderen.
Is het dan nu uit- of her-verteerd? Geen idee.
Recente reacties