!
Onlangs voelde ik de drang om naar een podcast te luisteren. Wat dat betreft kom ik altijd tijd te kort. Sinds ik door Corona ben geveld kan ik niet meer lang naar een scherm kijken en ook niet meer lang lezen. Dus als ik wil weten wat er in de wereld aan de hand is probeer ik te luisteren naar een podcast. Meestal word ik heen en weer geslingerd tussen naar iets luisteren dat gaat over ‘wat er aan de hand is in de wereld’ of naar iets ‘wat ontspanning en inzicht’ kan brengen. Want dat is waar mijn werkelijke interesse ligt: wie ben ik, wat doe ik op deze aarde en welke betekenis heeft trauma in mijn leven. Ik heb altijd het idee dat ik tijd te kort kom. Dat is natuurlijk niet zo, als je de juiste dingen doet heb je alle tijd van de wereld, maar in mijn hoofd werkt het nog niet zo.
Het gaat niet alleen om het luisteren naar de podcast maar ook om wat het met mij doet. Of wat het met mijn brein en – daarna – mijn systeem doet. Ik probeer altijd van afstand te kijken naar wat er gebeurt in de wereld. Maar voordat ik daar ben wordt het wel eerst deel van mij: ik heb daar dus eerst emoties over. Vaak val ik over iets dat ik onrechtvaardig vind. Dat is iets dat ik door me heen moet laten gaan, voordat ik kan zien waar mijn eigen (ver-) oordeel zit. Want iets is natuurlijk nooit goed of slecht; er zitten altijd twee kanten aan. En keuzes. Er zijn dus altijd verschillende lagen van jezelf bij betrokken.
In de eerste laag word ik geraakt door iets wat gezegd wordt, vind ik iets en vaak uit ik me dan in mijn hoofd…. (wat zijn we eigenlijk aan het doen hier in deze wereld enz.). Hier zit ik gewoon in mijn emotie tot ik denk, hoe eens even, terug, terug naar jezelf, terug naar je hart.
En dan komt de volgende laag: terug stappen en proberen te zien wat er gebeurt in de lagen.
Want er gebeurt iets buiten mij, ik luister ernaar en het doet iets met mijn denken en mijn systeem. Wil ik dat? Ja natuurlijk wil ik dat, want ik wil ook horen wat er aan de hand is in het land waar ik in woon. Ik wil wel degelijk weten dat het contant geld verdwijnt, dat er straks geen fysieke winkels meer zijn en dat de zorg straks alleen nog maar betaalbaar is als je (veel) geld hebt.
Voor mij gaat het om keuzes maken. Kies ik ervoor om naar Maasniel te rijden, waar ik wel nog fysiek iets kan kopen bij de bloemist, Welkoop, die super fijne boekwinkel (waar je ook een thee’tje kan drinken) of de natuurwinkel? Laat ik de boodschappen komen of rijd ik naar Maasbracht waar ik ook even bij de Hema, het Kruidvat, de schoenenwinkel en de kledingzaak eronder kan binnenlopen? Kies ik ervoor om eerst te kijken of ik hier in het dorp mijn spullen kan kopen bij de lokale Marskramer of Hubo?
Bij ons in huis is het verdeeld. Soms wil ik zelf graag boodschappen doen en maak ik daar tijd en energie voor vrij en soms laten we de boodschappen komen. Want het scheelt echt veel tijd en energie als ze voor de deur worden afgeleverd.
Maar ondertussen vind ik wel iets van die snel uit de grond gestampte vierkante grote bunkers, die langs de rijksweg liggen en, waar wij straks allemaal de boodschappen vandaan krijgen: ik vind ze foei lelijk. Eigenlijk zelfs afgrijselijk. Soms zie ik in gedachten een lijntje lopen naast het fietspad waar karretjes (met boodschappen) heen en weer rijden de wijk in.
En dan bekruipt mij ook een gevoel als ik die kleine elektrische karretjes bij ons door de straat zie sjezen. Maar ik snap het ook, want het is goedkoper en als je met tweeën werkt en kinderen moet verzorgen, halen, brengen enz. dan is het behalve goedkoper ook gewoon handig. En eigenlijk weet ik ook dat de opmars naar het verdwijnen van alle fysieke winkels niet meer te stoppen is.
Mijn denken maakt dus altijd even overuren voordat ik tot de conclusie kom dat ik nu beter af ben door wel genieten van het feit dat ik nu wel nog naar een winkel kan; voordat ik afstand kan nemen, mezelf uit de emotie kan halen en het van afstand kan bekijken. En dat is een volgende laag. Als ik mezelf niet uit de emotie haal dan reageer ik – zolang ik er in mijn denken nog mee bezig ben – vanuit dat denken, vanuit die emotie.
Bij mij gaat altijd om bewust worden van wat ik doe. Er is geen goed of fout of slecht. Het gaat er alleen om dat ik inzicht krijg in hoe ik de dingen doe, hoe ik wat ik in de buitenwereld beleef, process in mijn brein en systeem.
Dingen gebeuren en zijn wat ze zijn. Waar het om gaat is hoe jij ermee omgaat. Blaast het je omver, kun je je oordeel loslaten en je mening bijstellen? Kun je daar flexibel in zijn?
Aspecten van jezelf, je opvoeding, je vast gezette mening, alles wat je hebt geleerd (ook om je aan te passen) en wat je jezelf eigen hebt gemaakt, je twijfel en je onzekerheid….. alles helpt mee om je mening, je oordeel over iets te vormen.
Ik vraag me altijd af in hoeverre ik zelf in mijn mening wordt meegenomen of meegezogen door de dingen (emoties, trauma’s) die in mij leven. Want daar komt volgens mij ook oordeel en mijn gevoel voor onrecht vandaan. Zolang ik niet weet wat in mij is, wat in mijn gedachten speelt, weet ik niet waar mijn energie heen flitst. En ik vraag me stiekem af hoeveel controle ik dan heb op mijn reacties.
Recente reacties