Het is maar met welke ogen je kijkt.

Laatst kwam ik iemand tegen die vertelde dat ze het lastig vindt dat ze uitslag heeft in haar gezicht. Het is eczeem. 
Nja niemand vindt het leuk om uitslag te hebben in het gezicht. 
Het is ook lastig.
Ik zei voorzichtig dat het niet leuk is om uitslag te hebben maar dat het lichaam wel iets naar buiten brengt. Daarna vroeg ik of ze weet dat eczeem en astma-verschijnselen vaak bij elkaar horen en ze beaamde dat ze dit weet. Ze is ook wel blij dat het naar buiten komt maar wil liever niet dat het via haar gezicht naar buiten komt.
Ik realiseerde me dat dit is wat wij doen. Ook ik. In plaats dat we blij zijn dat het lichaam zijn afvalstoffen naar buiten brengt willen we onderhandelen over de manier waarop het lichaam dit, volgen ons, moet doen. We zijn verleerd om blij te zijn met ons lichaam en vooral met haar acties. Zelf ben ik een aantal jaren geleden geopereerd en sindsdien heb ik veel last van zogenaamde ‘opvliegers’. Ik weet eigenlijk niet of het opvliegers zijn, alleen dat ik het als lastig ervaar. Het beperkt me enorm. Ik slaap niet goed, waardoor ik lichamelijk snel vermoeid ben wat weer betekent dat ik niet kan sporten zoals ik zou willen sporten. Zolang ik mijn lichaam niet inspan kan ik goed functioneren, maar bij inspanning protesteert mijn lijf. Toen ik een keer buiten probeerde te trainen zei de stem van mijn lichaam tegen mij:’ We zitten hier samen in, jij en ik, je bent niet alleen, we moeten het samen doen’. Ik wist opeens dat mijn lichaam een stem heeft en dat ik een lichaam heb. Dat Ik en mijn lichaam dus twee zijn. Tegelijkertijd vond ik het raar en vreemd. Toch weet ik sinds dat moment dat ik moet samenwerken met mijn lichaam. En dat het aan mij is om in gesprek te komen met mijn lijf. En dat ik wel kan klagen dat ik veel heb meegemaakt maar dat het juist mijn lichaam is dat ervoor gezorgd heeft dat ik het kon dragen. Het is juist andersom…. Ik moet juist andersom denken, andersom kijken. Mijn lichaam heeft ervoor gezorgd dat ik kon ervaren wat ik heb ervaren. Zorgt ervoor dat ik iedere dag kan opstaan en de dingen kan doen die ik fijn vind. Dat ik kan genieten van lekker eten en dat ik kan lopen. Is zelfs in staat voedingsmiddelen die geen enkele voedingswaarde hebben voor mij af te breken en straling te weerstaan. Draagt mijn emoties en mijn drama tot ik me ervan bewust word dat ik het heb opgeslagen en ermee aan het werk ga. Zodat ik het kan lossen. 
Ook ik ben geprogrammeerd om te kijken naar de dingen waarin ik beperkt word in plaats van te kijken naar wat mijn lichaam allemaal voor mij draagt. 
Het is maar met welke ogen je kijkt.