Het is maar met welke ogen je kijkt (2)

Laatst zag ik een filmpje over woede, over wat woede teweeg brengt en welke wonden woede kan veroorzaken bij anderen. Een zoon moest van zijn vader, iedere keer dat hij boos was, spijkers in een stuk hout slaan. Op een gegeven moment toen de woede afnam vroeg hij zijn vader of hij elke keer dat hij een dag woede-vrij was geweest een spijker eruit mocht halen. Trots was hij op het einde dat hij zijn woede had beteugeld en toen liet zijn vader hem de gaten zien die achterbleven, waar de spijkers hadden gezeten.
Ik kijk met andere ogen en ik kreeg een depressief gevoel van het filmpje in tegenstelling tot het commentaar dat te lezen was onder het filmpje: mooi en wijs….
Wel vind ik het typerend voor onze maatschappij: we zijn goed in het vellen van een oordeel en goed in wijzen naar de ander.
Wanneer woede naar buiten komt, zichtbaar wordt dan schrikken wij. Ook ik. Woede hoort er niet te zijn en moet het liefst onderdrukt worden. Zelfs als we allemaal weten wat er gebeurt als iets onder druk komt te staan ….
Zou het wellicht ook kunnen zijn dat de emotie woede als impuls iets laat zien en gezien wil worden? Zou het kunnen zijn dat er iets verborgen zit achter een woede uitbarsting? Onmacht of onderdrukking? Misbruik of verdriet?
Ik weet ook het antwoord niet maar door het commentaar onder het filmpje voel ik me wel gedrongen een tegengeluid te geven.
Onze maatschappij wordt gekenmerkt door stress. Mensen vallen om, vallen uit op het werk, voelen zich niet meer happy in hun vel. Leven volgens de verwachting van de maatschappij. En onderdrukken delen van zichzelf. We zijn verleerd om te kunnen omgaan met mensen die boos zijn. Ook ik schrik van boosheid en reageer daarop vanuit mijn onderbuik; ik bedoel hier niet dat je woede moet laten bestaan, maar wel dat op een andere manier kijken naar woede misschien tot andere oplossingen leidt.
😘 Loes