Werkgeluk, of gewoon gelukkig zijn?

De term ‘werkgeluk’ komt steeds vaker voor. Net zoals de termen Happiness, employee experience, en vitaliteit. Zelf ben ik hier blij mee want ik denk dat je als bedrijf wel bij vaart als je medewerkers in dienst hebt die lekker in hun vel zitten en hun werkzaamheden met plezier doen. Zodra dit niet het geval is ervaren mensen geen voldoening en krijg je geen positieve sfeer of uitval.

Een probleem wordt het wanneer mensen dat niet onderkennen.
Als ik aan mensen in mijn omgeving vraag wat voor hun ‘gelukkig zijn’ betekent krijg ik veelal antwoorden als ‘blij zijn met wat je hebt’, of ‘als het goed is in mijn werk en gezin’. Dat de betekenis van ‘gelukkig zijn’ voor iedereen anders is merk ik maar al te goed in mijn praktijk. De meeste mensen vinden het lastig om hier een definitie van te geven. Terwijl ze aan de andere kant hiervoor wel snel een cijfer kunnen geven op een schaal van 1 tot 10. Dus we weten het wel maar het is lastig onder woorden te brengen.

Ik sprak laatst een vrouw die een goed lopende eigen praktijk heeft. Voor de buitenwereld en haar familie is ze succesvol. Ze bezoekt mij, omdat ze wat last heeft van haar rug. Niet ernstig maar wel soms lastig en fysiotherapie lijkt niet te helpen.
Als ik haar vraag wat ik voor haar kan betekenen antwoordt ze: eigenlijk weet ik niet waarom ik hier ben. Alles gaat goed, in mijn praktijk loopt alles op rolletjes, ik heb een goede omzet en ook thuis loopt alles goed.
“Dus je bent gelukkig?’
‘Nou, nu je het zo stelt: dat weet ik eigenlijk niet. Misschien is dat wel waarom ik naar jou ben gekomen’.
“Oké, wat heb je nodig om gelukkig te zijn?”
‘Tja, wat heb ik nodig….. eigenlijk weet ik dat niet, maar ik heb zo’n gevoel, alsof ik ergens langs ga, alsof ik iets oversla en niet zie of zo’. Ze geeft zelf het cijfer 6,7 aan haar geluk.

Ik zie steeds vaker mensen die zich opeens niet meer ‘happy’ voelen in hun baan. Soms omdat de organisatie verandert, soms omdat de werkzaamheden een sleur zijn geworden maar heel vaak ook omdat ze tegen een patroon aanlopen dat opeens niet meer werkt. Als ik deze mensen, na een behandeling, vraag waarom ze niet eerder zijn gekomen antwoorden ze dat ze niet zo van het zweverige zijn. Dat toegeven dat je ergens tegenaan loopt maar het niet kan benoemen een vorm van zwakheid is. Wie geeft nu toe aan anderen dat hij niet lekker in zijn ‘hummetje’ zit?

Zelf ben ik van mening dat het juist sterk is als je kan toegeven dat je niet lekker in je vel zit en op zoek gaat naar wat in de weg zit. Ik denk dat het belangrijk is dat je even uit je denken kan stappen en even de stress kan afvoeren, zodat je weer ‘nieuw’ kan denken. Werkgeluk en gelukkig zijn hebben voor mij beide te maken met je ‘happy’ voelen met jezelf en je omgeving.

Wat de mevrouw uit het voorbeeld hierboven betreft: het is helemaal goed gekomen. Ze heeft ontdekt waarom ze even niet goed in haar hum zat en kan weer stralen.

Jezelf zwak vinden omdat je toegeeft dat je niet lekker in je hummetje zit of jezelf sterk vinden omdat je ondervindt dat je niet goed in je hum zit en hier niet mee blijft rondlopen. Een wereld van verschil ………. Het is maar met welke ogen je ernaar kijkt!