Blog?

Gisteren vroeg een van onze bonussen (schoondochter) mij waarom ik eigenlijk weer was gestart met het schrijven van een blog. Wat ook alweer de oorspronkelijke visie is.

Die is er niet.

Ik loop al een half leven te klooien met missie en visie en doelen en weet ik wat niet meer en ik heb het nog steeds niet. Tenminste niet voor mijn persoonlijk leven, niet voor mijn praktijk. Ik volg gewoon de landkaart waarop ik loop.

Laatst heb ik een lange brief geschreven aan iemand en ik merkte dat ik dat niet meer goed kon. Ik kon niet teruglezen zonder dat mijn ogen wazig werden en later bleek dat opbouw niet klopte en dat er veel fouten in stonden. Volgens mij ben ik ook in herhaling gevallen. Een van onze kinderen zei dat hij het jammer vond dat niemand nog wist hoe goed ik altijd kon schrijven. Hoe ik iedereen altijd hielp met iets op papier zetten. Het raakte mij omdat ik aan hen zag dat zij zich realiseerden dat ik niet meer ‘de oude’ was en ook dat er fouten in de brief stonden. En dat is dus zo. Ik ben niet meer degene die ik was en ook mijn schrijfstijl is veranderd. In elk geval in zoverre dat mijn werkgeheugen behoorlijke gaten bevat, zodat ik vergeet wat ik geschreven of gezegd heb. Peter zegt dat ik soms wel 4 keer hetzelfde vertel. Nu dát vind ik dan wel weer heel erg verdrietig.

Ik was altijd perfectionistisch. Ook dat is iets dat doe je gewoon, zo ben je. Dat loslaten, uit je lijf halen was lastig voor mij. Ik deed het zo.

Was dat erg? Nee.

Was dat lastig? Ook niet.

Ik deed het zo.

Maar het kostte wel altijd tijd. Veel tijd. En ik denk dat ik daarin ben veranderd. Dus het kan zijn dat ik in herhaling val, en het kan ook zijn dat het wel 4 of 5 keer gebeurt dat ik hetzelfde vertel. Ik kan wel een poging doen om elke blog terug te lezen, maar heb niet de illusie dat ik het dan kan onthouden. Dus als je daar geen zin hebt in herhalingen, kun je nu beter stoppen met lezen.

 Blog, waarom een blog? O ja. Voor mij is het zo dat ik het heerlijk vond om in mijn praktijk te werken. Nog steeds. Alleen het gaat niet meer zoals ik het wil. Werd ik voorheen nooit snel moe, nu dus wel. Nja niet alleen van mijn praktijk. Ik word gewoon heel snel moe. Maar ik ben wel nog steeds scherp en alert in het NU.

Dus die praktijk, hoe dat moet, hoe ik daar nog vorm aan kan geven zodat het leven een beetje leuk blijft, dat weet ik niet. Voorlopig is het zo dat ik iets doe als ik iets doe en ik denk er niet over na. Soms doe ik iets en dan heb ik energie om het te doen, om vervolgens helemaal in te storten en 2 dagen lamlendig op de bank te hangen. Ik zegen mijn fysio en ergo; zij zorgen ervoor dat ik zicht blijf houden en dat ik niet ‘gek’ word.

 Dus deze blog. Ik voel me gewoon gedrongen om te schrijven, mijn proces te delen. Niet zozeer om te delen dat ik het zwaar heb gehad, maar meer om te delen hoe het mijn denken vormt. En hoe blij ik ervan word. Ik weet gewoon dat ik anders denk, anders zie. Omdat ik de dingen anders bekijk. En ik weet gewoon dat overal ‘licht’ inzit.

En dat zicht, die visie wil ik delen. Het betekent niet dat ik de wijsheid in pacht heb of antwoorden heb. Hoewel…. soms weet ik het antwoord eigenlijk wel. Maar dat is weer iets anders. Het betekent gewoon dat ik een andere zienswijze kan omschrijven, neerzetten. En ik hoop dat de manier waarop ik naar dingen kijk iets teweegbrengt in het denken van anderen. Als is het maar een hele kleine vraag: Hè?.. wat gebeurt hier?

 Het is geenszins de bedoeling dat iemand gaat denken zoals ik dat doe. Dat zou funest zijn. Ik hoop dat mijn zienswijze iets teweeg brengt in het hoofd van anderen, zodat er weer dingen in vraag worden gesteld. Zo van waarom? Wat is de zin van ziekzijn? Wat doen we eigenlijk hier op de aarde? Zijn we wel op aarde? Waarom zijn we allemaal zo bang om dood te gaan? Waarom zijn we ons er niet van bewust dat we het merendeel van onze tijd doorbrengen in ons hoofd, in ons denken? Is er een manier om het denken tot stilstand te brengen of te richten?