Dit jaar moest ik accepteren dat ik ‘afgeschreven’ ben voor mijn werkzame leven in de maatschappij. Nadat de loopbaancoach mij al had verteld dat ik niet herplaatsbaar was, kreeg ik ook van de loopbaancoach van het 2e spoor te horen dat ik – volgens hem – niet herplaatsbaar was. Dat was natuurlijk ook zo; ik zag ook wel dat ik niet in staat was te werken. Ik kon niet eens goed functioneren in mijn gewone dagelijkse leven, maar toch..
Mijn grote organisatietalent had een flinke oplawaai gekregen; ik kon nog niet eens een fatsoenlijke maaltijd op tafel krijgen bestaande uit aardappelen, vlees en groentes. Daarnaast vergat ik regelmatig dat ik een pan op het vuur had gezet, dus ik leerde braaf de adviezen van de Ergotherapeut opvolgen: niet koken als je alleen in huis bent.
Ik vergat alles, had het gevoel alles kwijt te zijn; alleen mijn scherpte die bleef. Als iemand iets vertelde of belde voor een probleem had kon ik nog steeds heel snel tot de kern komen. Maar als ik diegene de volgende dag tegen kwam wist ik niet wie het was. Ik kwam cliënten tegen die me een aantal maanden ervoor hun hele hebben en houden verteld hadden en herkende ze niet. Is dat erg? Ga je daar dood van? Nee, natuurlijk niet. Maar voor mij was het erg, want ik vond het erg. En dat is altijd het ding. Wij meten iets af met onze eigen meetlat en zijn van mening dat deze juist is. Maar is dat zo? Ik weet gewoon dat dit niet zo is. Als je wil voelen wat ik voel dan moet je mijn leven geleefd hebben. Of in elk geval iets dergelijks hebben meegemaakt. Anders blijft het raaskallen vanuit de zijlijn. En dat voelt altijd leeg en koud voor de ander. (Dus: als je niets zinnigs opbouwend te zeggen hebt houdt dan gewoon je kaken op elkaar.)
Ik kon dagenlang bezig zijn met het op een rijtje zetten van wat ik allemaal tegenkwam en vooral niet meer kon. En slapen, uren zitten op de bank en je realiseren dat er een dag voorbij is. Ik heb die stukken snel kunnen ‘overleven’ dankzij mijn fysio en ergotherapeut. Je hebt mensen nodig om je heen die zien wat je doet, samen met je op een rijtje zetten dat je wel vooruitgaat en dat je de energie die dagelijks in je potje zit maar 1 keer kan gebruiken.
Mijn leven heeft 2 jaar lang bestaan uit fysio, bewegen, yoga, ergo, Applied kinesiologie, ostheopatie, Jin Shin Jyutsu, veel intervisie (hard werken aan jezelf), vaak behandeld worden door collega’s door vooral veel Neuro Kinesiologie. Maar de onbalans, in mijn hersens en in mijn SI-gewricht, die bleef. En lezen, mijn allessie: boeken lezen, studeren…. Ik kon het niet meer. Naar een computerscherm kijken; ik kon het niet meer. De letters gaan gewoon dansen voor mijn ogen en ik val ervan in slaap.
En dan komt het afscheid nemen van mijn werkgever in zicht. En het raakt me enorm. Ik weet als therapeut als geen ander hoe belangrijk een rouwproces is en ik moet zelf een weg zoeken hoe hiermee om te gaan. En ik word weer ‘ziek’. In eerste instantie denk ik dat het te maken heeft met emoties ivm het afscheid nemen van mijn werkgever, maar nu weet ik beter. Meer hierover op een later moment. In elk geval zit ik nu weer rechtop in mijn bed. Even helemaal terug op mijn plek; opnieuw antibiotica en een prednison kuurtje. En paracetamol. Niet slecht voor een alternatieveling; ik voel gewoon dat deze medicatie mijn lichaam helpt herstellen. Maar ook dat deze longontsteking me weer een stukje dichterbij iets anders brengt. Een stukje dichter bij loslaten en meegaan met dat wat IS.
Wij zijn eraan gewend om doelen te stellen. Zonder doel geen focus en zonder focus geen energie, dus geen resultaat. Ik hoorde vanmorgen ook iets voorbijkomen, waarin het gaat over doelen stellen en vooral hier daden aan koppelen en vooral doorzetten en volhouden met je doel voor ogen. Nu ik hier rechtop in mijn bed zit vraag ik me af of dat wel het pad is. Is het niet gewoon de bedoeling dat we gaan ontdekken wat we moeten doen om in vrede te komen met onszelf
Recente reacties