Winny zei dat je crisissen moet beleven om te leren sterven. Ik was het er niet mee eens, omdat ik van mening was dat je ook moet kunnen leven zonder crisis. Ik vond het onzin.

Ondertussen leerde ik mezelf door crisissen heen bewegen en deze te beleven, zonder dat ik er erg in had. Ook om, wanneer ik ergens tegen aan liep en wilde weten waarom, er een soort van probleem van te maken, mezelf in een soort van crisis te brengen om tot inzicht te kunnen komen.

En ik leerde ook een manier om zelf mijn denken te onderzoeken. Bij en in jezelf ‘verstarde’ patronen ontdekken is lastig, maar er is een mogelijk om je denken te onderzoeken en patronen te ontdekken, te doorzien en achter je te laten. Dit kan je doen door te leren dagboek-schrijven.

Werkelijk inzicht in het wezen van een patroon of gedachte zorgt ervoor dat het verdwijnt, dat je het achter je kan laten. Je kan lichter van emoties worden door te schrijven; niet door de situatie te beschrijven, maar door iedere gedachte die je hebt op te schrijven. Iedere gedachte? Ja, elke gedachte. Je kan zo te weten komen wat je allemaal denkt en inzicht krijgen in je denkproces.

Eerlijk iedere gedachte opschrijven brengt mij werkelijk voelen, diep van binnen durven voelen. Het brengt pijn naar boven op het juiste moment en ontketent een kans om een kleine crisis in mezelf te veroorzaken………welke weer een kans is op inzicht en loslaten van gedachtes die je in de weg staan. Je tilt je energie dan op van een lagere frequentie naar een hogere. En dat maakt licht en blij.

Ik heb ervaren dat dit een lastig pad is dat voor veel mensen niet werkt. Dan lukt het niet op deze manier. Ik heb veel cliënten ontmoet die wel stress of een lichamelijk probleem ervoeren, maar geen idee hadden waar dit mogelijk vandaan kon komen.

Voor mij geldt, dat ik ‘toevallig’ op dit pad terecht ben gekomen en het heeft bij mij iets aangewakkerd en veroorzaakt dat ik nooit iets voor waar wil hebben. Ik wil het gewoon niet. Volgens mij heb ik het al eerder gezegd; ik kan niet meer geloven dat iets zo maar gebeurt.

Inmiddels weet ik dat ik wel kan denken dat ik vrij ben, maar dat dit niet zo is. Ik ontdek nog steeds overtuigingen en meningen die mij stoffelijk drijven. Ik ontdek nog steeds dat ik denk te handelen uit intuïtie of gevoel, terwijl het wordt ingegeven door geliefd willen zijn of erbij willen horen. En is dat niet wat wij mensen allemaal willen? Of is dat wellicht waar we voor op aarde zijn? Om samen te zien en te ontdekken wat in ons leeft, wat ons drijft? Zodat we meer en meer onszelf kunnen omarmen?

Ik had een tijd terug een keer de auto verkeerd geparkeerd voor een grote brede dichte poort. Links was een open parkeerplaats, maar ik had de auto rechts geparkeerd; het kwam dus op hetzelfde neer. Het was een feestdag en ik verwachtte niet dat er iemand was. De poort naar de parkeerplaats was dicht. In feite maakte het dus niets uit, maar toen ik bij de auto kwam hield een vrouw de poort open en reed een man de poort uit. Hij stopte toen hij langs mij reed, stapte uit en begon te schelden dat ik verkeerd geparkeerd stond.. En hij bleef schelden. (Hij kon er overigens gewoon langs.) Ik had intussen drie keer ‘sorry’ gezegd,

maar hij was net een fietsenband waarvan het ventiel was open gedraaid. Ik kon mijn afstand naar de situatie bewaren en weet nog dat ik dacht: “phoeh, zou hij weten dat zijn leverenergie niet in orde is en dat hij geen controle meer heeft en gedreven wordt door zijn emoties?

Wanneer mij iets dergelijks gebeurt weet ik dat ik een situatie ga ontdekken waarin ik dat doe. Dat ik in een situatie zit of een situatie tegen ga komen, waarin ik gedreven word door een emotie. Of dat ik eigenlijk boos ben over iets dat is gebeurd. Maar het kan ook zijn dat mijn uitdaging zat in afstand houden van de situatie, zodat de situatie niet escaleerde.

Onderzoek ik dan iedere situatie waarin ik beland? Nee natuurlijk niet, alleen de gebeurtenissen die uitvergroot worden voor me, zoals de situatie hierboven. Daar kon ik niet omheen.

Wij worden allemaal, vooral in deze huidige tijd, uitgedaagd om overal iets van te vinden. Ik heb soms zelfs het idee dat het wordt uitgelokt.

Panem et circenses: brood en spelen. Ik vind het soms echt zorgelijk. Maar goed, ik dwaal af.

Waar komen onze overtuigingen vandaan?

Ik spreek hier voor mezelf, want denk dat ik deze mee heb genomen naar aarde. Dus dat ik geboren ben met een heel lijstje van overtuigingen en verstarde patronen die in mijn onderbewustzijn een eigen leven leiden. En die zich één voor één een weg naar de oppervlakte banen, zodat ik ze achter me kan laten. En hiervoor trek ik situaties naar mij toe die mij de kans geven mijn overtuigingen of gedachtepatronen in de ogen te kijken.

Je zou ook kunnen zeggen dat je vanaf je conceptie tot in je jonge kinderjaren trauma’s beleeft die ervoor zorgen dat je vasthangt in een patroon of tegen wordt gehouden je leven ten volle te leven. Ook dit is waar, maar zo denk ik niet; ik denk andersom.

Ik weet gewoon dat ik ieder trauma, dat ik ontdek, heb meegenomen naar dit leven op aarde en dat dit geactiveerd is rond mijn conceptie en in mijn kindertijd door ‘een nare gebeurtenis’ trauma heeft veroorzaakt. Dus het klopt wel dat ik de trauma’s heb beleefd in mijn kindertijd, maar ik weet gewoon dat deze bij mij horen. Dat ik de trauma’s al bij me droeg op het moment dat ik werd geboren.

Ik ben er nog niet van overtuigd dat ik deze heb opgelopen in een vorig leven; ik weet zelf nog niet van binnen of dit waar is of waar ik ze dan vandaan heb gehaald. Wat ik wel weet is dat ik de enige ben die in staat is om deze trauma’s in mij op te lossen; er licht in te brengen zodat ze niet meer zwaar op mij drukken.

Als ze aan de oppervlakte komen dan ben ik in staat om het in de ogen te kijken. Soms doet iets gewoon veel pijn, is het haast ondraaglijk om het in de ogen te kijken. Dan zorgt een interne beveiliging ervoor dat het afgedekt blijft tot je wel in staat bent om het in de ogen te kijken.

Ben ik me er eenmaal van bewust dan kan ik ermee werken en kan ik zien hoe het trauma een patroon heeft gevormd in mijn leven en vooral waar het mij beïnvloedt. Dan kan ik ermee werken (Neuro-Kinesiologie/ E.E.N. therapie) en het achter me laten. Lichter worden.