We schrijven 2 januari 2023 en ik voel me in een niemandsland. Hoopvol en blij maar toch…… Het voelt ook een beetje vervreemd, omdat al het ‘bekende’ waar ik stabiliteit uit haalde is weggevallen. Zelfs gedachtes opschrijven, waarin ik altijd redelijk goed was, lukt – op dit moment althans – nog niet op de ‘oude’ manier. En ik weet ook niet of dat nog terugkomt.
Maar goed, na 2 jaar veilige thuishaven borrelt er iets in mij op en na lange twijfel toch maar in de pen gekropen om wat dingen te delen. Niet dat ik denk dat ik de wijsheid in pacht heb; maar gewoon om te delen hoe ik het leven ervaar. Ik heb niet de intentie een wegwijzer te zijn dus als je daar naar op zoek bent, dan kom je bedrogen uit bij mij. Ik loop gewoon een van de paden die naar Niet-Rome leidt, naar mezelf dus.
Sinds vandaag ben ik officieel niet meer in dienst van de werkgever waar ik 21 jaar werkzaam was. En daarnaast weet ik niet hoe ik verder ga in mijn eigen praktijk; de praktijk die ik naast mijn werkzaamheden in de maatschappij op aan het bouwen was. Ik had het altijd druk, vooral met werken en dienstbaar zijn. Het was voor mij nooit een opgave, ik deed het gewoon en ik voelde me daar echt senang bij. Meer dan senang zelfs; het voelde alsof ik kon ‘vliegen’. Nog even inloggen voordat ik naar bed ging en snel een mailtje versturen, even antwoorden op een appje van iemand die niet kan slapen…… Toch nog even tijd maken om ’s avonds laat iemand te behandelen; het kostte mij geen enkele moeite.
Toen ik eind 2020 ‘ziek’ werd dacht ik dat ik heel snel weer aan het werk zou kunnen. Dát heeft iets anders uitgepakt. Ik zag mezelf worstelen om maar vooral weer ‘beter’ te worden om de draad weer snel te kunnen oppakken. Maar iets dat groter is dan mijn kleine ik heeft blijkbaar iets anders met me voor.
De laatste 2 jaar zijn voorbij gevlogen. 2 jaar waarin ik niets anders deed dan mijn lichaam trainen om weer te kunnen bewegen en weer flexibel te zijn. 1 stap vooruit, 2 achteruit, dan weer 2 vooruit en nog 2 vooruit en weer 3 achteruit. Het lastigst was voor mij om het beeld dat ik van mezelf had bij te stellen. Ik had 45 jaar op hoge hakken rond gerend, ook altijd wel redelijk veel gesport en werd opeens geconfronteerd met een lichaam dat totaal uit balans was. Zelf heb ik, vanaf dat ik ‘ziek’ werd, geroepen dat Covid iets buitenaards is, maar dat is een ander onderwerp. Ik voelde dat ik was geraakt in mijn hersenen. Alsof de verbindingen niet meer aansloten. Maar ook mijn SI gewricht was geraakt; ik was uit balans. Ik ging van altijd redelijk goed op 1 been kunnen staan naar geen sokken of onderbroek kunnen aandoen zonder te gaan zitten. Stond ik in de Yin Yoga en moest ik gaan zitten, wist mijn lijf niet meer hoe het moest gaan zitten. Het was met momenten zo erg dat ik mezelf ‘buitenaards’ voelde. Ik was gewoon een deel van mijn automatische reflexen kwijt.
Mijn fysiotherapeute waarschuwde mij vanaf het begin dat ik niet zomaar even zou herstellen; zij zei dat ik gewoon heel ernstig ziek was geweest en geraakt ben. Maar ook dat ik pas echt stappen zou gaan maken op het moment dat ik zou opgeven dat ik ‘beter’ moest worden. Later zei ze dat ik pas echt aan herstel kan denken op het moment dat ik mijn baan in de maatschappij aan de kant ging schuiven. Het heeft nog wel even geduurd voordat dát idee in mijn hoofd paste.
Maar nu het zover is begrijp ik het. Ik snap het. Zolang je nog in dienst bent doe je gewoon alles om weer in het oude plaatje te passen, om weer gewoon net zo hard te kunnen werken als je altijd deed. Ook al wil je lichaam iets anders. Ook al moet je gewoon veel, heel veel, rusten tussendoor. Je doet gewoon steeds opnieuw je best om weer terug te kunnen. Gewoon omdat je niets anders kent. Toen ik, na neurologisch onderzoek, zag dat ik echt nog niet de oude ben klikte er iets in mij op zijn plek en wist ik dat ik moest accepteren waar ik sta. Ik ga het gewoon niet halen binnen de gestelde tijd van 2 jaar. En meer dan waarschijnlijk helemaal niet meer, gezien mijn leeftijd. Het is beter om mij te richten op kwaliteit van leven zegt het rationeel in mij. Waarom is dat toch zo lastig?
Recente reacties